Musical Testimony 14 – Randy George

Siedem śmiertelnych grzechów, siedem dróg do zwycięstwa, siedem diabelskich ścieżek do nieba…*

RANDY GEORGE – amerykański multiinstrumentalista, specjalizujący się w grze na gitarze basowej, od 2004 roku bliski współpracownik Neala Morse’a (współzałożyciela Spock’s Beard i członka Transatlantic). Wziął udział w nagraniu jego 6 solowych płyt studyjnych i obu albumów The Neal Morse Band. Ponadto, ma swój wymierny udział w wydaniu dwóch płyt sygnowanych jako Morse – Portnoy – George, które są śladem wspólnego muzykowania w studio przy okazji nagrywania „regularnych” albumów, a zawierają covery utworów należących do klasyki rocka (głównie z lat 60-tych i 70-tych). Zanim jednak został etatowym członkiem zespołu Morse’a, w połowie lat 90-tych założył w Seattle grupę Ajalon, która jest zaliczana do nurtu chrześcijańskiego rocka progresywnego. Od tego czasu wydał dwie solowe płyty z muzyką instrumentalną oraz trzy albumy pod szyldem Ajalon. Randy w trakcie swojej kariery współpracował jako muzyk sesyjny bądź koncertowy z tak znanymi postaciami jak Rick Wakeman, Jordan Rudess, Steve Hackett, Steve Morse, Roine Stolt, Paul Gilbert czy Adrian Belew. Często również angażuje się w projekty tribute-owe, m.in. z muzyką Yes, Genesis i Steve’a Hacketta.

Pomimo braku czasu i przygotowań do europejskiej trasy The Neal Morse Band, Randy zgodził się poddać przesłuchaniu, jednak nie był nadmiernie gadatliwy. Stąd też kilka przypisów od redakcji dodanych jako uzupełnienie wyborów artysty 🙂

Musical Testimony 13 – Trey Gunn

Siedem śmiertelnych grzechów, siedem dróg do zwycięstwa, siedem diabelskich ścieżek do nieba…*

TREY GUNN – amerykański basista, wirtuoz Chapman stick i warr guitar, najbardziej znany jest jako były członek King Crimson (w latach 1994-2003). Zanim został przyjęty do zespołu Roberta Frippa, był jego uczniem i brał udział w wielu nagraniach jego Crafty Guitarists. W King Crimson stanowił basowe ogniwo podwójnego trio wraz z Tony Levinem. Jego grę słychać na czterech płytach studyjnych oraz kilku koncertowych, w szczególności na zestawie, który ukazał się pod wspólnym tytułem The ProjeKcts. Oprócz wydania kilkunastu albumów solowych we współpracy z różnymi instrumentalistami, wziął udział w nagraniach takich wykonawców jak m.in. Steven Wilson, David Sylvian, John Paul Jones, Toyah Willcox, Sean Malone, Jerry Marotta oraz zespołów Gordian Knot i Puscifer.

Niestety, Trey Gunn nie znalazł czasu, aby umotywować swoje wybory (czytać: przedstawienia konkretnych dowodów w ramach swojego przesłuchania). Ponieważ doświadczyliśmy już tego w przypadku Billy’ego Sherwooda, w żadnym wypadku nie zrzucamy winy  na „trzynastkę”. I znów redaktor prowadzący, pomny swojej odpowiedzialności za cykl, podjął się napisania kilku komentarzy na temat wybranych albumów. 

Musical Testimony 12 – Don Airey

Siedem śmiertelnych grzechów, siedem dróg do zwycięstwa, siedem diabelskich ścieżek do nieba…*

DON AIREY – angielski klawiszowiec, najbardziej znany jako członek grupy Deep Purple (od 2002 roku), z którą wydał dotychczas trzy płyty, a czwarta ponoć jest już nagrana. Mając 7 lat, zaczął grać na fortepianie, aby pod koniec lat 60-tych ukończyć konserwatorium w Manchesterze. Rockową karierę muzyczną rozpoczął w pierwszej połowie lat 70-tych w zespole Cozy’ego Powella, by później pojawić się na kilkudziesięciu albumach, większości których wydanie nie przeszło bez echa i które od wielu lat są uznawane za kanon hard rocka. Jako muzyk sesyjny bądź koncertowy współpracował m.in. z Colloseum, Andrew Lloyd Webberem, Black Sabbath, Rainbow, Gary Moore’m, Ozzy Osbourne’m, Whitesnake, Jethro Tull, Judas Priest, Brucem Dickinsonem, Brianem Mayem, Saxon, Wishbone Ash. Oprócz tego, wydał 4 solowe albumy.

Na pewno nie chcę pytać o płyty, które Cię zainspirowały, ani o to, którą ‘swoją’ płytę uważasz za najlepszą. Nie zapytam również o płytę na imprezę ani na romantyczny wieczór 😉

Musical Testimony 11 – Michał Jelonek

Przyznaję się do winy (czyli zeznania muzyczne)*

MICHAŁ JELONEK – polski muzyk , kompozytor, aranżer i producent muzyczny. Multiinstrumentalista, najbardziej znany jako skrzypek we własnym projekcie Jelonek oraz członek grup Ankh, Hunter i Orkiestra Dni Naszych. W swojej karierze muzycznej, która trwa nieprzerwanie od 1989 roku wydał 2 albumy solowe i nagrał ponad 30 albumów współautorskich. Ponadto, gościnnie pojawił się na ponad 50 albumach różnych wykonawców (zarówno muzyki klasycznej, jak i pop, r’n’b, folk, rock, metal). Nagrywa również muzykę do filmów, spektakli teatralnych i reklam. Wielokrotnie typowany do grona najlepszych polskich instrumentalistów w czasopismach Teraz Rock (wcześniej Tylko Rock) oraz Metal Hammer.

Ma na swoim koncie współpracę m.in. z zespołami Closterkeller, Chemia, De Press, Farben Lehre, Firebirds, Freak of Nature, Hunter, „Kasa”, Łzy, Mafia, Normalsi, Pectus, Perfect, Szwagierkolaska, Tosteer, T-Raperzy znad Wisły czy Wilki oraz Marylą Rodowicz, Korą, Małgorzatą Ostrowską, Paullą, Wojciechem Gąsowskim, Stanem Borysem, Kasą, Kamilem Bednarkiem i wieloma innymi.

Na pewno nie chcę pytać o płyty, które Cię zainspirowały, ani o to, którą ‘swoją’ płytę uważasz za najlepszą. Nie zapytam również o płytę na imprezę ani na romantyczny wieczór 😉

Musical Testimony 8 – Robert Berry

Siedem śmiertelnych grzechów, siedem dróg do zwycięstwa, siedem diabelskich ścieżek do nieba…*

ROBERT BERRY – amerykański multiinstrumentalista (przede wszystkim gitarzysta), wokalista, kompozytor i producent muzyczny, którego zainteresowania muzyczne skupiają się na rocku progresywnym i nurcie AOR, ale sięgają również poza progresywny i rockowy mainstream, np. do stylu ska. W Europie najbardziej znany jest z udziału w realizacji kultowych już tribute albumów wydawanych przez znaną amerykańską wytwórnię progresywną Magna Carta Records (dotychczas ukazały się płyty z muzyką Genesis, Pink Floyd, Yes, Jethro Tull, Rush oraz Emerson, Lake & Palmer). Innymi projektami, w których wziął udział były: grupa 3 utworzona przez Keitha Emersona i Carla Palmera jako substytut ELP (ich współpraca zakończyła się wydaniem jednego albumu) oraz December People – zespół, który nagrywa tradycyjne bożonarodzeniowe piosenki w rockowych wersjach wzorowanych na topowych wykonawcach (Santana, The Who, Boston, ELP, ZZ Top, Journey, AC/DC, Rush czy Elton John), przeznaczając swoje dochody dla amerykańskich banków żywności.

Berry wydał kilka regularnych płyt solowych oraz album, który był rozszerzeniem ścieżki dźwiękowej nagranej do gry komputerowej The Wheel of Time zainspirowanej przez cykl fantasy Roberta Jordana Koło Czasu. Oprócz tego, był współzałożycielem i nagrywał płyty z amerykańskimi kapelami rockowymi takimi jak nieistniejący już Hush i wciąż aktywny Alliance (z Garym Pihlem z zespołu Boston i muzykami z zespołu Sammy’ego Hagara), krótko współpracował jako perkusista koncertowy z zespołem Ambrosia, znalazł się w składzie drugiego wcielenia supergrupy GTR, zastępując w niej Hacketta, a od wielu lat pracuje regularnie jako producent muzyczny, głównie dla Magna Carta (jego grę można usłyszeć m.in. na płytach grup Magellan i Tempest). Ponadto, od 20 lat jest basistą The Greg Kihn Band.

W tym miejscu, redaktor prowadzący uznał za konieczne publicznie podziękować Robertowi za udzielenie odpowiedzi z wskazaniem konkretnych albumów w odpowiedzi na KAŻDE zadane pytanie. Nikt wcześniej tego nie dokonał. Robercie, szacunek! 😀

Na pewno nie chcę pytać o płyty, które Cię zainspirowały ani o to, którą ‘swoją’ płytę uważasz za najlepszą. Nie zapytam również o płytę na imprezę ani na romantyczny wieczór 😉

Musical Testimony 9 – Jacek Krzaklewski

Przyznaję się do winy (czyli zeznania muzyczne)*

JACEK KRZAKLEWSKI – polski muzyk rockowy, kompozytor i aranżer. Do końca lat 80-tych grał w wielu różnych zespołach m.in. Pakt, Romuald i Roman, Test, Spisek, Stalowy Bagaż, Banda i Wanda oraz Plugawy Anonim (efemeryczny projekt Zbigniewa Hołdysa). Najbardziej znany jest polskim fanom muzyki rockowej jako gitarzysta Perfectu, z którym nagrał 6 albumów studyjnych. Oprócz tego, wydał dwie solowe płyty, a jego grę można również usłyszeć na płytach Izabeli Trojanowskiej, Wojciecha Gąsowskiego i Mietka Jureckiego.

Na pewno nie chcę pytać o płyty, które Cię zainspirowały, ani o to, którą ‘swoją’ płytę uważasz za najlepszą. Nie zapytam również o płytę na imprezę ani na romantyczny wieczór 😉

Musical Testimony 6 – Arjen Anthony Lucassen

Siedem śmiertelnych grzechów, siedem dróg do zwycięstwa, siedem diabelskich ścieżek do nieba…*

ARJEN ANTHONY LUCASSEN – holenderski wokalista i multi-instrumentalista, kompozytor i autor tekstów, również producent. W 1995 roku założył i z niewielkimi przerwami prowadzi symfoniczno-progmetalowy projekt Ayreon, do którego zaprasza wielu wokalistów i instrumentalistów ‚przynależących’ do różnych gatunków rocka (przede wszystkim metal progresywny i symfoniczny, heavy-metal, rock progresywny i gotycki oraz power metal).  Właściwie każdą płytę wydaną pod szyldem Ayreon można określić zarówno mianem concept albumu, jak i rock opery, na której mieszają się w zaskakująco smakowity sposób metal progresywny, metal symfoniczny, rock progresywny, folk metal, rock psychodeliczny, rock elektroniczny, space rock i inne gatunki.

Karierę muzyczną Anthony zaczynał w holenderskim zespole heavy-metalowym Bodine, do którego przyjęto go jako gitarzystę, choć zgłosił się na przesłuchanie wokalistów. Po 2 latach zmienił kapelę na również metalową Vengeance, w której zaczął samodzielnie komponować. Po wydaniu czterech płyt, opuścił zespół, aby poświęcić się bardziej progresywnemu graniu. Pod własnym imieniem i nazwiskiem Lucassen nagrał jedynie dwie płyty oraz niesygnowany album z własnymi wersjami utworów pochodzących z lat 60-tych, które wywarły na niego największy wpływ. Oprócz swojego głównego autorskiego projektu Ayreon, holenderski muzyk wydał wiele płyt w ramach innych przedsięwzięć: Ambeon, Guilt Machine, Star One, Stream of Passion (z którego się wycofał pozostawiając nazwę innym muzykom), a ostatnio The Gentle Storm z Anneke van Giersbergen (2015).

Na pewno nie chcę pytać o płyty, które Cię zainspirowały ani o to, którą ‘swoją’ płytę uważasz za najlepszą. Nie zapytam również o płytę na imprezę ani na romantyczny wieczór 😉

Musical Testimony 5 – Kristoffer Gildenlöw

Siedem śmiertelnych grzechów, siedem dróg do zwycięstwa, siedem diabelskich ścieżek do nieba…*

KRISTOFFER GILDENLÖW – szwedzki wokalista i multiinstrumentalista, jako dziecko uczył się gry na fortepianie, aby potem przerzucić się na perkusję i ulubioną gitarę basową. W latach 1995-2006 był basistą i wokalistą w założonej przez swojego brata Daniela progmetalowej grupie Pain Of Salvation. Grę Kristoffera na basie usłyszymy również na płytach innych zespołów progmetalowych, które można określić raczej mianem projektów: Epysode ze powermetalowym wokalistą Rickiem Altzim na czele, The Shadow Theory z wokalistą Devonem Gravesem (Deadsoul Tribe) i perkusistą Johannem Jamesem (Threshold) oraz For All We Know z gitarzystą Ruudem Jolie (Within Temptation). Ponadto, gościnnie pojawiał się płytach takich muzyków jak Neal Morse i Lana Lane, jak również wielu nieco mniej znanych kapel progmetalowych, m.in. Consortium Project Iana Parry’ego, Dark Suns czy Flaming Row. Oprócz tego, wydał solową płytę pod tytułem RUST oraz był współtwórcą neoprogresywnego zespołu Dial.

Na pewno nie chcę pytać o płyty, które Cię zainspirowały ani o to, którą ‘swoją’ płytę uważasz za najlepszą. Nie zapytam również o płytę na imprezę ani na romantyczny wieczór 😉

Na początku muszę Cię przeprosić, że nie będę odpowiadał zbyt ściśle, ponieważ najzwyczajniej nigdy nie miałem i nie mam swojego Top 10 czegokolwiek.

Musical Testimony 4 – Billy Sherwood

Siedem śmiertelnych grzechów, siedem dróg do zwycięstwa, siedem diabelskich ścieżek do nieba…*

BILLY SHERWOOD – amerykański multiinstrumentalista, producent muzyczny i inżynier dźwięku, lider, wokalista i basista progresywnego zespołu CIRCA:. Jednak najbardziej znany jest z współpracy z legendarną brytyjską grupą Yes – w latach 90-tych XX wieku najpierw jako muzyk sesyjny i koncertowy, później również współkompozytor i producent, aż w końcu stały członek zespołu (najpierw w latach 1997-2000, a niedawno zastąpił zmarłego Chrisa Squire’a). Oprócz tego, był liderem progresywnego World Trade, tworzył duet Conspiracy (z Chrisem Squirem) oraz był współzałożycielem super-grupy Yoso, która powstała z połączenia sił muzyków Yes (klawiszowiec Tony Kaye) i Toto (wokalista Bobby Kimball). Wydał również siedem płyt solowych, stworzył projekt The Prog Collective (w ramach którego na dwóch albumach gwiazdy rocka progresywnego grały jego autorskie kompozycje), brał udział w nagraniu wielu albumów tribute (Queen, AC/DC, Pink Floyd, Ozzy Osbourne, Journey, UFO, Lynyrd Skynyrd, Led Zeppelin, The Beatles, Supertramp i wiele innych), ponadto w różnych rolach wspierał m.in. Toto, Motorhead, Paula Rodgersa, Def Leppard, Carmine’a Appice’a, Todda Rundgrena, Asia, Michaela Schenkera, Johna Wettona i Williama Shatnera.

Niestety, mimo kilkukrotnie ponawianej prośby, Billy Sherwood nie wyraził chęci umotywowania swoich muzycznych preferencji (czytać: przedstawienia konkretnych dowodów w ramach swojego przesłuchania). W efekcie redaktor prowadzący, pomny swojej odpowiedzialności za cykl, podjął się napisania kilku komentarzy o wybranych albumach. 

Musical Testimony 3 – Daniele Liverani

Siedem śmiertelnych grzechów, siedem dróg do zwycięstwa, siedem diabelskich ścieżek do nieba…*

DANIELE LIVERANI – włoski gitarzysta i klawiszowiec rockowy, członek progmetalowej kapeli Twinspirits i heavy-rockowej Khymera. Jest również znany jako współautor i główny wykonawca progmetalowej opery-trylogii „Genius: A Rock Opera”, do której nagrania udało mu się zgromadzić wielu słynnych wokalistów – w pojedynczych utworach pojawili się m.in. Mark Boals, Lana Lane, Daniel Gildenloew, John Wetton, Steve Walsh, Russel Allen, Edu Falaschi, Liv Kristine, D.C. Cooper, Jorn Lande, Eric Martin. Wydał również kilka instrumentalnych płyt solowych oraz był również członkiem zespołów progmetalowych Empty Tremor i Cosmics.

Na pewno nie chcę pytać o płyty, które Cię zainspirowały, ani o to, którą ‘swoją’ płytę uważasz za najlepszą. Nie zapytam również o płytę na imprezę ani na romantyczny wieczór 😉