Uriah Heep – Progresja, Warszawa, 17.11.2015

Powrót do krainy dobra i życzliwości*

„Twarz ta trupio blada, widziana z bliska, posiadała odcień różowawy, zwykły rudowłosym, należała też do rudowłosego piętnastoletniego chłopaka. Włosy miał na głowie zupełnie ostrzyżone, zaledwie dostrzec można było nad oczyma ślad brwi, rzęs zaś, zdaje się wcale nie można było dostrzec u brzegu powiek nad brunatnymi oczyma… Barczysty i kościsty, ubrany był przyzwoicie, w biały kołnierzyk i czarny, szczelnie pod szyję zapięty surdut.”**

Krótkowłosego i trupiobladego rudzielca w białej koszuli i czarnej marynarce na scenie nie było, za to publiczność miała możliwość zobaczenia Uriah Heep w pełnej krasie. Pomimo wielu zmian (w trakcie blisko 50-letniej historii w składzie pojawiło się po 7 basistów i perkusistów, 6 wokalistów i 4 klawiszowców), śmierci dwóch muzyków (Gary’ego Thaina w 1975 roku oraz Trevora Boldera w 2013 roku), w większości bardzo nisko ocenianych płyt wydanych po Firefly (1977), 10-letniego zawieszenia działalności wydawniczej na przełomie XX i XXI wieku, brytyjscy weterani hard rocka nie przestają ani trochę zadziwiać. Choć od początku istnienia jako jedni z niewielu unikali grania coverów i wypracowali sobie własne rozpoznawalne brzmienie ocierające się nierzadko o rocka progresywnego, nigdy nie byli zaliczani do pionierów żadnego z tych dwóch gatunków.

Styx – Boat On The River

Łódź na rzece

Zabierz mnie na moją łódź na rzece
Muszę tam pójść, muszę tam dotrzeć
Zabierz mnie z powrotem na moją łódź na rzece
A nie będę już więcej krzyczeć
Czas się zatrzymał, gdy spojrzałem na jej wody
Ona mnie uspokaja, dotykając delikatnie
Wodami, które płyną w pobliżu mojej łodzi na rzece
Więc nie będę już więcej krzyczeć

Millenium – Kino Kijów, Kraków, 07.11.2015

7 listopada 2015 roku dostałem spóźniony o jeden dzień prezent urodzinowy. Był nim czarodziejski wieczór w krakowskim Kinie Kijów. W roli czarodziejów z krainy Kraka wystąpili panowie z zespołu Millenium. A wspomagani byli przez urodziwy duet w chórkach i jeszcze utalentowanego saksofonistę. Dziś bez zbędnych słów bo było ich więcej w ostatniej relacji zapraszam na bardziej niż zwykle obszerną relację fotograficzną z tego wspaniałego wieczoru.

Anielskie Retrospekcje – Arlon – Katowice, Katofonia, 21.11.2013

Czas na jedną z najwcześniejszych retrospekcji. To był wyjątkowy wieczór pod wieloma względami. Miało to miejsce dokładnie 2 lata temu. Wtedy to po raz pierwszy odbył się koncert z cyklu „Rock Area on Stage”. Zespół, występujący na scenie widziałem po raz pierwszy. Specjalnym gościem, który również zapowiedział gwiazdę wieczoru był Clive Nolan. No i najważniejsze, że wtedy poznałem swoją przyszłą żonę. Bilet na to wydarzenie kosztował mnie całe 10 złotych a pojawiłem się w katowickiej Katofonii aby posłuchać pochodzącej z Podkarpacia grupy Arlon. Promowali oni wtedy swój debiutancki album „On the Edge”. I pomimo problemów z gardłem ówczesnego wokalisty zespołu Pawła Szykuły był to bardzo udany koncert.

A wspomnienie to zapowiada wydarzenie, które odbędzie się w najbliższy czwartek tj. 26 listopada. W tym dniu Arlon wystąpi w piekarskiej Andaluzji a powodem spotkania będzie wydana niedawno druga płyta zespołu pod tytułem „Mimetic Desires”. W zespole pojawił się nowy wokalista Wojciech Mandzyn, który gra też partie na gitarze akustycznej. Zapraszam serdecznie wszystkich na to wydarzenie a szczególnie tych którzy nie mogli zobaczyć zespołu w Łodzi na festiwalu „Prog the Night”. Poniżej kilka zdjęć, które dwa lata temu udało się ustrzelić w Katofonii.

Felietono – relacja z Krakowa z suplementem czyli „Jak dumnie być Polakiem”

Tekst ten na początku miał być relacją z jednego ze wspaniałych koncertów, na którym miałem szczęście być w pierwszy pełny weekend listopada w Krakowie lecz wiele myśli nagromadziło się i skumulowało, którymi chciałem się podzielić poniżej. Proszę się nie obawiać. Nie będzie to nacjonalistyczny pean a raczej przypadkowe nawiązanie do naszego narodowego święta, które po raz 97 mogliśmy niedawno obchodzić.

Wiele się zdarzyło przed wyjazdem do Krakowa bo mogło mnie tam wcale nie być. Do tego jeszcze wszędobylski smog, którego nie był w stanie rozgonić sam smok wawelski swoimi skrzydłami. Lecz przebrnęliśmy przez wszystkie przeciwności z moim walecznym Hyundai’em i dotarliśmy do naszej dawnej stolicy.

Opeth – Voice Of Treason

Głos zdrady

Mgła spoczywa na wodzie
A zima ukrywa się w moim sercu
Ciernie w moich oczach spowalniają mnie
Nie mogę przejść obojętnie obok Twojej decyzji

The White Kites – IX Festiwal w Gniewkowie

Od IX edycji Festiwalu Rocka Progresywnego w Gniewkowie minęło już ponad 4 miesiące, a foto-relacja z koncertu The White Kites już pojawiła się na naszej stronie, jednak ze względu na plany zespołu warto przypomnieć sobie jeszcze raz występ piratów z szalonym królem na czele (Sean Pom Palmer – wokal, Jakub Lenarczyk – klawisze, Przemek Piłaciński – gitara, Paweł Betley – flet, Marysia Białota – rhodes piano bass, Jakub Tolak – perkusja). Proponujemy włączyć sobie dźwięk z Soundclouda podczas oglądania galerii…

15 listopada muzycy zapraszają na koncert do warszawskiej Hydrozagadki (wydarzenie na Facebooku), niestety ostatni na dłuższy czas… 😦

Marek J. Śmietański

Europe – Progresja, Warszawa, 03.11.2015

Autostradą do nieba*

Nie ma co ukrywać, że wybierałem się na ten koncert z niemałymi obawami. Przecież Europe wciąż jest powszechnie traktowane jako zespół jednego przeboju i to sprzed niemal 30 lat. Niektórzy uważają Szwedów za przebrzmiałe gwiazdy z lat 80-tych, którym daleko do brytyjskich czy amerykańskich weteranów hard’n’heavy. Zdecydowanie nic bardziej mylnego [autor chciał tu wymienić kilka nazw, ale ostatecznie z grzeczności je pominął – przyp. red.]. Z kolei jeśli uważnie spojrzeć w dyskografię Europe, to łatwo się doliczyć, że po ostatecznej reaktywacji w 2003 roku grupa wydała tyle samo albumów, co w sumie w latach 80-tych i 90-tych. Fakt, nie były one aż tak popularne jak The Final Countdown (1986) czy Out Of This World (1988), ale jednak prezentowały się znacznie lepiej niż dwie pierwsze płyty. I cóż za zaskoczenie? Nigdy nie podejrzewałbym, że po podróży autostradą A2 do Warszawy i występach suportów poczujemy się jakbyśmy znów znaleźli się w samochodzie i to kierowanym przez muzyków…

Operation: Mindcrime – zapowiedź koncertu

Był rok 2004. Queensrÿche ogłosił plany nagrania kontynuacji hitowego concept albumu Operation: Mindcrime wydanego w 1988 roku. Mało tego, aby podsycić zainteresowanie fanów, zespół zorganizował trasę, w której wzięli również udział aktorzy, ponadto wyświetlano specjalnie zrealizowane filmy ilustrujące poszczególne utwory. Operation: Mindcrime II został wydany w 2006 roku, a wśród zaproszonych gości pojawił się m.in. Ronnie James Dio. Idea promocji w postaci przedstawienia teatralnego do tego stopnia była kontynuowana, że w 2007 roku wydano DVD Mindcrime At The Moore zawierające blisko dwuipółgodzinne widowisko multimedialne z wykonanymi na żywo obiema częściami albumu z gościnnym udziałem aż 8 aktorów.

W tym samym roku grupa wydała składankę z coverami (m.in. Queen, The Police, Black Sabbath, Pink Floyd), która okazała się raczej niewypałem, bo tak nisko jeszcze żadna z dotychczasowych ich płyt nie była notowana w USA (zaledwie 173. miejsce na liście Billboardu). Od tego momentu zespół zaczął zjeżdżać po równi pochyłej.

Musical Testimony 4 – Billy Sherwood

Siedem śmiertelnych grzechów, siedem dróg do zwycięstwa, siedem diabelskich ścieżek do nieba…*

BILLY SHERWOOD – amerykański multiinstrumentalista, producent muzyczny i inżynier dźwięku, lider, wokalista i basista progresywnego zespołu CIRCA:. Jednak najbardziej znany jest z współpracy z legendarną brytyjską grupą Yes – w latach 90-tych XX wieku najpierw jako muzyk sesyjny i koncertowy, później również współkompozytor i producent, aż w końcu stały członek zespołu (najpierw w latach 1997-2000, a niedawno zastąpił zmarłego Chrisa Squire’a). Oprócz tego, był liderem progresywnego World Trade, tworzył duet Conspiracy (z Chrisem Squirem) oraz był współzałożycielem super-grupy Yoso, która powstała z połączenia sił muzyków Yes (klawiszowiec Tony Kaye) i Toto (wokalista Bobby Kimball). Wydał również siedem płyt solowych, stworzył projekt The Prog Collective (w ramach którego na dwóch albumach gwiazdy rocka progresywnego grały jego autorskie kompozycje), brał udział w nagraniu wielu albumów tribute (Queen, AC/DC, Pink Floyd, Ozzy Osbourne, Journey, UFO, Lynyrd Skynyrd, Led Zeppelin, The Beatles, Supertramp i wiele innych), ponadto w różnych rolach wspierał m.in. Toto, Motorhead, Paula Rodgersa, Def Leppard, Carmine’a Appice’a, Todda Rundgrena, Asia, Michaela Schenkera, Johna Wettona i Williama Shatnera.

Niestety, mimo kilkukrotnie ponawianej prośby, Billy Sherwood nie wyraził chęci umotywowania swoich muzycznych preferencji (czytać: przedstawienia konkretnych dowodów w ramach swojego przesłuchania). W efekcie redaktor prowadzący, pomny swojej odpowiedzialności za cykl, podjął się napisania kilku komentarzy o wybranych albumach.